Christian Simpson

Temat: Christian Simpson Nie Wrz 16, 2012 6:26 pm

Christian Simpson

Wiek: 11 lat
Mieszkał: Los Angeles
Zawód/stan: uczeń/dziecko
Stan cywilny: kawaler
Fobie: aerodromofobia czyli lek przed lataniem
Siła: 3
Wytrzymałość:2
Szybkość: 3
Celność: 6
Umiejętności: zna się na pierwszej pomocy (jego rodzice są chirurgami i od małego często się bawił w szpitalu, więc łyknął co nie co), wspinanie się, pływanie
Grupa: klasa ekonomiczna
Wygląd: Josh Hutcherson
Narracja: głównie trzecioosobowa, ale chwilami pewnie będę mieszać

Po przebudzeniu

Masz tak czasami, że leżysz w łóżku zaraz po przebudzeniu i wiesz, że coś się stanie, nie wiesz co, ale wiesz, że lepiej w ogóle nie wstawać. Jednak świadom swojej bezradności wstajesz. Kończysz pakować swoją walizkę i jedziesz na lotnisko. Wsiadasz do samolotu i starasz się zapomnieć, gdzie jesteś. Tak, to prawda, boję się latać, może to z powodu zbyt dużej liczby obejrzanych filmów katastroficznych, ale by po raz pierwszy wsadzić mnie w samolot musieli zrobić to prawie siłą, a wtedy lecieliśmy przez niecałą godzinę. Więc co mam powiedzieć teraz?
Teraz to nie miał być mój lot. Miałem wracać do domu, do LA dopiero w przyszłym miesiącu, gdyby nie wczorajszy telefon od mamy, która uradowana oświadczyła, że znaleźli dla mnie nową wątrobę. Od dwóch lat nie miała aż tak szczęśliwego głosu. Gdy jesteś chirurgiem codziennie widzisz skomplikowane operacje, umierających ludzi pod skalpelem, ale gdy na stole operacyjnym widzisz własne dziecko, twój punkt widzenia zmienia się diametralnie. Jennifer i James(czyli moi rodzice, oboje są chirurgami w najlepszym szpitalu w LA) mieli okazję się o tym przekonać, gdy dwa lata miałem wypadek. Pod ich nieobecność wybraliśmy się z siostrą na skałki za miasto, oboje bardzo to lubimy, choć teraz to może troszkę mniej. Gdy byłem przy szczycie osunęła mi się noga i spadłem na sam dół, odbijając się na linie asekuracyjnej o skały, jak piłeczka pingpongowa. W wyniku czego okazało się, że moja wątroba wymaga wymiany. Nikt z rodziny nie pasował na dawcę, a że nie jest ze mną aż tak tragicznie to tak sobie czekam.
Ale o czym to ja? A tak, siedziałem w samolocie, sam, znaczy siedzieli obok mnie jacyś ludzie, ale kto wysyła chorego jedenastolatka, który boi się latać samego na kilku godzinny lot? Jednak pomijając wszelkiego rodzaju szczegóły.
Połowa lotu była już za nami, co bardzo mnie cieszyło, jednak nie mogłem doczekać się lądowania. Gdy tylko poczułem pierwszą falę turbulencji wbiłem się w fotel i zacisnąłem palce na oparciach, chciałem żeby to się skończyło, chciałem być na lądzie, chciałem być w domu. Ze strachu poczułem jeszcze silniejszy ból z prawej strony i wiedziałem, że nie wróży to nic dobrego. Kolejne turbulencje. Przed oczami przelatywały mi obrazy z mojego krótkiego życia, z sufitu spadły maski, a w moich oczach pojawiły się łzy, ostatnie co pamiętam to stojącą obok stewardessę, która miała się mną zająć podczas lotu, próbowała chociaż trochę uspokoić histerię, chociaż sama wiedziała, co się zaraz wydarzy, spadaliśmy. Szczęście w nieszczęściu, że Chris już wcześniej stracił przytomność i nie musiał tego oglądać. Gdy się ocknąłem byłem przygnieciony przez jakiś ciężki przedmiot, wokół co raz szybciej rozprzestrzeniał się ogień, którym zajął się rękaw mojej bluzki. Nie wiedziałem, co mam robić nie czułem nic, myślałem, że będę czuł to, co dziadek przed śmiercią, mówił on, że czuje zapach cytryn. Ale to jeszcze nie był jego moment. Z dymu wyłoniła się sylwetka, a za nią jeszcze jedna. Kobieta, która przybyła mu pomóc, wyglądała jak anioł wyłaniający z się z nieba. Ten obraz towarzyszył mi mdlejąc. Wraz z jakimś mężczyzną wyciągnęli zdjęli ze mnie tę skrzynię i wyciągnęli z samolotu nim ten wybuchł.
Rano obudziłem się na plaży pod jakąś palmą. Nie mogłem się ruszyć, ten okropny ból, który wzmagał się jeszcze bardziej przy każdym oddechu. Chciałem żeby to wszystko się już skończyło.

Inne

Jak dużo można powiedzieć o niespełna jedenastolatku? Urodziłem się i wychowałem w Los Angeles, mam starszą o siedem lat siostrę przyrodnią – córkę taty z pierwszego małżeństwa. Bardzo dobrze się rozumiemy gdyby zapomnieć o różnicy wieku. Gdy byłem młodszy często ją wkurzałem i musiała mnie często ze sobą wszędzie zabierać, bo rodzice całymi dniami i nocami pracowali. Gdy ona nie mogła się mną zająć błąkałem się po szpitalu i bawiłem z pielęgniarkami. Jednocześnie nauczyłem się sporo od nich i teraz znam się nieco na pierwszej pomocy i tego typu sprawach.
Moje życie było całkiem fajne – chyba można je takim nazwać – było zwyczajne, nie wiele różniło się od innych. Lecz dwa lata temu miałem wypadek na skałkach i wtedy zacząłem bywać w szpitalu nie dla zabawy, ale z konieczności. Teraz czekam na przeszczep wątroby, która daje mi się nieźle we znaki i często ból zdaje się być nie do zniesienia. Co robiłem Australii? Byłem u dziadków na tzw. „wakacjach”, po to by trochę się oderwać od tej szarej codzienności.

Temat: Re: Christian Simpson Pon Wrz 17, 2012 1:34 pm

Gotowe

**Lorena Reynolds** Admin **Liczba postów** : 125

AKCEPTACJA, CHRISIE! <3

**Sponsored content**

» Chris Simpson

Christian Simpson

Christian Simpson

Similar topics

Similar topics